URTXINTXA ETA DORTOKA

Udaberriko egun bat zen. Marta urtxintxa lakura joan zen bainatzera.Urtxintxa oso alaia zen.

- Egun on, Marta – agurtu zuten txakurrek.

- Baita zuei ere! – erantzun zuen urtxintxak.

Urtxintxak lagun asko zituen lakuan... eta denek maite zuten.

- Zer moduz urtxintxa? – esan zioten katuek.

- Oso ongi lagunak, eta zuek? – galdetu zuen urtxintaxak.

- Primeran!

Urtxintxa aurrera jarraitu zuen. Ez zuen hotzik egiten .

- Kaixo urtxintxa! Zer moduz? – esan zioten zaldiek.

- Gose naiz. Non dago janaria.

-Hor dago, zuhaitz horien azpian – erantzun zioten zaldiek .

-Baina kontuz ibili bidea arriskutsua dela.

Baina urtxintxak ez zien jaramonik egin eta trabatuta geratu zen lokatzetan.

- Lagundu mesedez, lagundu! – oihukatu zuen urtxintxak

Orduan katua azkar azkar joan zen dortokarengana.

- Mesedez etorri urtxintxa lokatzetan trabatuta geratu da eta laguntza behar du.

Dortoka oso lasaia eta alferra zen eta poliki-poliki zuhaitzera abiatu zen.

- Ene! Mina hartu duzu? – galdetu zion dortokak

- Ez galdetu eta atera hemendik!

- Bai, lasai baina…ez duzu minik hartu?

- Mesedez, ez galdetu eta atera hemendik – esan zuen urtxintxak

Katua txoriarengana joan zen.

- Mesedez etorri! Urtxintxa trabatuta geratu da lokatzetan, laguntza behar du eta dortokak ez du ezer egiten.

Orduan txoria korrika joan zen urtxintxarengana eta hegala luzatu zion.

- Eskerrik asko! – esan zion urtxintxak – salbatu nauzu!

Eta dortokak galdetu zion.

- Ez duzu minik hartu?

Txoriak dortokari haserre esan zion.

- Hitz egin gutxiago, eta lan egin gehiago!

Zinkili zankalau zazpi eta zazpi hamalau.

Leyre, Antonio eta Alicia